Het 100% wollen vilt welke B-Green gebruikt is, volgens haar leveranciers, afkomstig van Zuid-Amerikaanse schapenrassen en wordt in Europa gefabriceerd. Het wolvilt voldoet aan de Europese richtlijnen (REACH) voor het bewerken van zuiver wollen producten. Er wordt o.a. gewerkt met ongekleurde wol, welke bestaat uit 6 verschillende tinten. Dit is het meest biologische wol dat bestaat. Tevens wordt er wel gewerkt met gekleurde wolvilt. Het gekleurde vilt dat wordt gebruikt is een wolvilt dat gekleurd wordt met kleurstoffen die voldoen aan de EN 71, art. 1, 2 en 3 richtlijnen. Alle wolvilt is 100% zuiver en daarmee duurzaam en recyclebaar.

 

B-Green heeft in haar assortiment handgemaakte tassen en telefoontasjes / telefoonhoesjes van 100% wol. Zie producten: tassen

 

#sustainable #fairtrade # duurzaam #eco-friendly #tassen #telefoonhoesjes

 

Mulesing

Als het gaat om diervriendelijkheid, doelt men in verband met wol vaak op mulesing, het wegsnijden van huid rond het achterwerk van een schaap. Dit is een methode om een voor schapen vaak dodelijke infectie door vliegen (myiasis) te voorkomen. Door hun diepe huidplooien, die voordelig zijn voor een grote wolproductie, zijn vooral merinoschapen in warmere gebieden gevoelig voor deze infecties. Mulesing is een effectieve methode om de infectie te voorkomen, maar het is een pijnlijke behandeling die uit kostenoverwegingen vaak onverdoofd wordt uitgevoerd. Bont voor Dieren heeft hierover bijvoorbeeld een duidelijk verhaal op de website staan. Op deze pagina vind je ook het bekende PETA-filmpje over mishandeling van schapen in Australië tijdens het scheren. Op dit filmpje valt echter wel het een en ander af te dingen. Welbeschouwd laat het alleen een paar doorgedraaide schapenscheerders zien. Veel Australische schapenhouders hebben gemeld dat de getoonde werkwijze totaal niet representatief is en de professionaliteit van hun scheerders sterk tekort doet. En het gaat in ieder geval niet over mulesing.

Het is in dit verband misschien wel goed om op te merken dat doodgaan aan een myasis-infectie ook geen lolletje is voor een schaap. Het is moeilijk te bepalen of het middel (mulesing) echt erger is dan de kwaal (infectie). Het echte probleem is natuurlijk dat de merinoschapen te ver zijn doorgefokt om veel wol te produceren. Er bestaat overigens ook mulesing-vrije Australische wol. Niet alle schapenhouders gebruiken immers de methode. De praktijk is sinds 2010 “op vrijwillige basis verboden”, maar het is bekend dat lang niet alle Australische schapenhouders zich hieraan houden. Het aantal is echter onder druk van afnemers, media en o.a. consumenten­organisaties wel groeiende. En er zijn ook initiatieven zoals New Merino, waarbij de wol afkomstig is van merinoschapen die gefokt zijn met minder diepe huidplooien. Daardoor is de kans op myasis-infectie sterk afgenomen en is mulesing onnodig. 

In Nieuw-Zeeland is mulesing met ingang van oktober 2018 wettelijk verboden. Er staan zware boetes op overtreding van het verbod. In praktijk werd mulesing in dit land de laatste jaren al bijna niet meer toegepast. Het land heeft hiermee een grote voorsprong op de Australische buren.

Door het koelere klimaat is mulesing in Zuid-Amerika niet gangbaar. Wol van dit continent is daarom bij kritische consumenten in opkomst. De kwaliteit is doorgaans ook uitstekend, hoewel de fijnheid achterblijft bij wat Australische merinos soms produceren.